Niedoczynność tarczycy
reklama

W niedoczynności tarczycy produkcja hormonów jest niewystarczająca, aby zaspokoić potrzeby organizmu. Powoduje szereg objawów. Przyczyną może być niedobór jodu, problem z funkcjonowaniem przysadki lub podwzgórza albo z samym gruczołem tarczycy. Można dokładnie zdiagnozować za pomocą badań z krwi i USG, a skutecznie leczyć syntetycznym hormonem tarczycy.

Objawy i symptomy niedoczynności tarczycy

Niedoczynność tarczycy jest czasem nazywana cichą chorobą. Wczesne objawy rozwijają się powoli przez wiele lat i mogą być tak łagodne, że pozostają niezauważone. Mogą też przypominać inne schorzenia, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku i osób z depresją.

Do najpopularniejszych objawów niedoczynności tarczycy możemy zaliczyć:

  • słabość, senność, zmęczenie,
  • przyrost masy ciała lub trudności z utratą wagi,
  • brak apetytu,
  • wypadanie włosów lub grube, suche włosy,
  • łamliwe paznokcie,
  • sucha, szorstka skóra,
  • wrażliwość na zimno,
  • skurcze mięśni,
  • zaparcia,
  • depresja lub drażliwość,
  • zaburzone lub bolesne cykle menstruacyjne,
  • problemy z pamięcią,
  • utrata popędu płciowego,
  • bradykardia (wolne bicie serca),
  • chrypka,
  • powiększona tarczyca (wole).

Objawy te będą się różniły w zależności od nasilenia i momentu pojawienia się problemów z tarczycą.

Niedoczynność tarczycy – czynniki ryzyka

Niedoczynność tarczycy pojawia się dwa razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Najczęściej występuje u osób w średnim wieku i podeszłym. Dotyka około 10% kobiet po 60. Jeśli w rodzinie występowały przypadki niedoczynności tarczycy, dana osoba jest bardziej podatna na problemy z tarczycą, podobnie jak w przypadku otyłości i podwyższonego poziomu cholesterolu we krwi.

Osoby z chorobami autoimmunologicznymi, np. toczniem rumieniowatym układowym, reumatoidalnym zapaleniem stawów, cukrzycą typu 1, chorobą Addisona i niedokrwistością złośliwą są bardziej narażone na rozwój choroby. Częściej występuje u osób, które zaczęły wcześnie siwieć.

Przyczyny niedoczynności tarczycy

Istnieją dwa główne typy niedoczynności tarczycy-pierwotna i wtórna.

Gdy choroba działa bezpośrednio na tarczycę, zmniejszając produkcję hormonów, mamy do czynienia z pierwotną niedoczynnością. Zapalenie tarczycy jest najczęstszą przyczyną tego typu choroby. Hashimoto jest główną przyczyną stanu zapalnego. Jest to dziedziczne zaburzenie autoimmunologiczne, gdy system odpornościowy błędnie atakuje tarczycę, powoduje zapalenie. Niszczy ostatecznie gruczoł. Hashimoto najczęściej dotyka kobiety po porodzie.

Wtórna niedoczynność tarczycy jest rzadka i wynika z przysadki mózgowej, która nie wytwarza wystarczającej ilości hormonu tyreotropowego (TSH). Może być to spowodowane różnymi nieprawidłowościami lub procesem chorobowym, wpływającym na przysadkę mózgową (np. guzy przysadki). Czasami problem dotyczy podwzgórza, czyli części mózgu, kontrolującej cały system hormonalny.

Leczenie niedoczynności tarczycy

Niedoczynności tarczycy nie można wyleczyć, ale można ją kontrolować. Zastępcza tyroksyna jest podawana w formie tabletek. Jest skuteczną metodą leczenia u większości osób z niedoczynnością tarczycy. Syntetyczny hormon, zwany lewotyroksyną przyjmuje się codziennie. Głównym skutkiem ubocznym tego leku jest szybkie bicie serca i kołatanie serca.

Kilka tygodni po rozpoczęciu leczenia, bada się ponownie poziom TSH. Dawka powinna być dostosowana do poziomu hormonu. U osób starszych zwykle podaje się na początku mniejszą dawkę, aby uniknąć objawów wpływających na serce. Powoli się ją zwiększa przez kilka tygodni, aż do ustabilizowania TSH. Jeśli objawy serca nasilają się, przyjmuje się możliwie najmniejszą dawkę, aby je zminimalizować.

Po ustabilizowaniu się TSH, lewotyroksyna jest zwykle przyjmowana do końca życia. Poziom TSH powinien być monitorowany co 6-12 miesięcy. Objawy stopniowo znikają. Lek łagodzi suchą skórę, zmęczenie, łamliwe paznokcie i inne symptomy.

Literatura

1. Choroby gruczołów wewnętrznego wydzielania, pod red. W. Orłowskiego, t. III, Warszawa 1988.
2. Choroby wewnętrzne, pod red. A. Szczeklika, t. I, Kraków 2006.
3. Choroby wewnętrzne, pod red. F. Kokota, t. II, Warszawa 2004.
4. Fizjologia człowieka w zarysie, Traczyk W.Z., Warszawa 2002.
5. Patofizjologia dla studentów medycyny, pod red. S. Maślińskiego i J. Ryżewskiego, Warszawa 1998.

reklama

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj